سکته مغزی یک وضعیت پزشکی است که در آن جریان خون ضعیف به مغز منجر به مرگ سلولی می شود. دو نوع سکته مغزی وجود دارد: ایسکمیک ، به دلیل عدم جریان خون و بواسیر ناشی از خونریزی. هر دو نتیجه می دهند که قسمت هایی از مغز به درستی کار نمی کنند. علائم و نشانه های سكته مغزی ممكن است شامل عدم توانایی در حركت یا احساس در یك طرف بدن ، مشكلات در صحبت یا صحبت كردن ، سرگیجه یا از بین رفتن یك طرف باشد. علائم و نشانه ها اغلب به زودی پس از وقوع سكته مغزی ظاهر می شوند. اگر علائم کمتر از یک یا دو ساعت طول بکشد ، به عنوان حمله ایسکمیک گذرا (TIA) یا مینی سکته مغزی شناخته می شود. سكته مغزي هموراژي نيز ممكن است با سردرد شديد همراه باشد. علائم سکته مغزی می تواند دائمی باشد. عوارض طولانی مدت ممکن است شامل ذات الریه یا از بین رفتن کنترل مثانه باشد. 
عامل اصلی خطر سکته مغزی فشار خون بالا است. سایر عوامل خطرزا شامل استعمال دخانیات ، چاقی ، کلسترول خون بالا ، دیابت قندی ، TIA قبلی و فیبریلاسیون دهلیزی است. سکته مغزی ایسکمیک معمولاً در اثر انسداد رگ خونی ایجاد می شود ، اگرچه علل کمتری نیز وجود دارد. سکته مغزی بواسیر خونریزی مستقیم به مغز یا فضای بین غشای مغز ایجاد می شود. خونریزی ممکن است به دلیل آنوریسم پاره شده مغز اتفاق بیفتد. تشخیص معمولاً براساس معاینه فیزیکی انجام می شود و توسط تصویربرداری پزشکی مانند سی تی اسکن یا اسکن MRI پشتیبانی می شود. سی تی اسکن می تواند خونریزی را رد کند ، اما ممکن است لزوماً ایسکمی را رد نکند ، که زود هنگام به طور معمول در سی تی اسکن ظاهر نمی شود. آزمایش های دیگری مانند الکتروکاردیوگرام (ECG) و آزمایش خون برای تعیین عوامل خطر و رد سایر علل احتمالی انجام می شود. قند خون پایین ممکن است باعث علائم مشابه شود. 
پیشگیری شامل کاهش عوامل خطر ، و همچنین احتمالاً آسپیرین ، استاتین ها ، جراحی برای باز کردن شریان ها به مغز در افرادی که باریک مشکل دارند و وارفارین در افرادی که دارای فیبریلاسیون دهلیزی هستند ، می شود. سکته مغزی یا TIA اغلب به مراقبت های اضطراری نیاز دارد. سکته مغزی ایسکمیک ، در طی سه تا چهار ساعت و نیم تشخیص داده می شود ، ممکن است با دارویی که می تواند لخته را تجزیه کند ، قابل درمان باشد. باید از آسپرین استفاده شود. برخی از سکته های خونریزی از عمل جراحی سود می برند. درمان برای بازیابی عملکرد از دست رفته ، توانبخشی سکته مغزی خوانده می شود و در حالت ایده آل در یک واحد سکته مغزی انجام می شود. با این حال ، اینها در بیشتر نقاط جهان موجود نیست. 
در سال 2013 ، تقریباً 6.9 میلیون نفر دچار سكته مغزي ايسكميك و 3.4 ميليون نفر سكته مغزي داشتند. در سال 2015 حدود 42.4 میلیون نفر بودند که قبلاً سکته مغزی داشتند و هنوز زنده بودند. بین سالهای 1990 و 2010 تعداد سکته های مغزی هر ساله در جهان توسعه یافته تقریبا 10٪ کاهش یافته و 10٪ در کشورهای در حال توسعه افزایش یافته است. در سال 2015 ، سکته مغزی دومین علت مرگ و میر پس از بیماری عروق کرونر بود که 6.3 میلیون فوت (11٪ از کل) را به خود اختصاص داد. در حدود 3.0 میلیون کشته از سکته مغزی ایسکمیک در حالی که 3.3 میلیون مرگ ناشی از سکته مغزی بواسیر بود. حدود نیمی از افرادی که دچار سکته مغزی شده اند کمتر از یک سال زندگی می کنند. به طور کلی ، دو سوم سکته های مغزی در افراد بالای 65 سال رخ داده است.